Hayalperest realist

Hayallerim vardı benim,

dile getirdiğim.

Hayalimin içinde yeşil vardı, mavi vardı, sanki turkuaz bir sevdaydı.

Dizelere dökmüştüm hayalimdeki yolculuğu.

Sevgilimle çıkmıştım yola.

Diyorduk Akdeniz biz geldik MERHABA!

Önce Antalya'nın o büyülü şelalelerini gezmiştik doyasıya.

Düden, Kurşunlu, Manavgat...

Evet

Oralara kadar varmışken Side'ye gidiyorduk Manavgat uğruna.

Daha önce hiç görmemişim gibi sevinç çığlıkları içinde izliyordum akan suları.

Sanki yüreğime akıyordu o şeffaf damlacıklar.

Temizliyordu adeta kalbimdeki olumsuz duyguları. Yok ediyordu...

Şelalelerin büyüsünden zar zor uyanıp devam ediyorduk yolumuza.

Belek, Konyaaltı derken varıyorduk çakıl taşlarına, berrak sularına sevdalandığım Kemer kıyılarına.

Aldırmadan güneşin kızgınlığına.

Omuzlarımız yanıyormuş kimin umurunda.

Bilen bilir Kekova'nın efsunlu havasını

Yeşilimsi berrak suların içine gömülen taşlar, mezarlar...

Bir insanı neden etkiler ki bu kadar?

Oturup dinlesen sanki birşey anlatacaklar.

Mavi sulara olan aşklarından bahsedecekmiş gibi duran taşlar.

Akdeniz bu, hangi kıyısına gitsen yeşili ve mavisiyle kucaklıyor insanı.

Yollarda gördüğün pembe zakkumlarıyla evet doğru yerdeyim dedirtiyor adeta.

Takip ederken onları varıyorduk Fethiye Ölüdeniz'e.

Çıkıyorduk Babadağa.

Açıyorduk kollarımızı ve atlıyorduk paraşütle.

Hiç uyanmak istemediğimiz bir rüya gibiydi mavi deniz, yeşil yamaçlar ve bembeyaz kumlarıyla bizi bekleyen sahil.

Ölüdeniz'in dinginliğinde dinlenmiş olmanın verdiği huzurla devam ediyorduk maceramıza.

Yollarda verdiğimiz molalarda kavakların altında serinlerken,

Bir yandan da gözlemelere, ayranlara, soğuk karpuzlara doyuyorduk.

Böyleydi işte bu hayal.

Bizi ta Dalamandan tutup Marmaris üzerinden Datça'ya kadar götürüyordu.

Doyum olur muydu hiç yeşile maviye ruhumuzu ısıtan güneşe.

Eklenmeliydi buna beyaz badanalı düz tavanlı evler.

ve ekleniyordu

Geçiyorduk tahtasının her yanına buram buram tuz kokusu işlemiş tekneyle Gökova körfezinden.

Yine açıyorduk kollarımızı - Egenin mavi suları kucakla bizi dercesine.

İşliyorduk doğanın bize armağan ettiği her güzel manzarayı zihnimize.

Derin derin işliyorduk.

O da ne ışıltılı bir liman, bir kule mi görünmüştü karşı tarafta.

Evet evet.

Herkesin çılgın olarak bildiği halbuki o kendi sessizliğini içinde saklayan Bodrum limanı selamlamıştı bizi.

Vardığımız son nokta değildi bu.

Mavinin her tonuyla kucaklaştığımız bir hayaldi.

Dizelere döktüğüm.

Görmeye sarmaya doyamadığım Akdeniz Ege arasında gidip gelen bir yüreğin hayaliydi bu bir çırpıda silinen ve şimdi yine yeniden ve her zaman var olan bir hayal.

Hiç bitmeyecek olan bir hayal.

Çok istersem gerçek olur belki.

Çok istiyorum!