Kafamda kosturanlar

Dün yasadigim en güzel günlerden birini daha yasatan AiLE'ME, ASKIM'A çok çok çok tesekkür ediyorum. Duygularimi ifade etmekte kelimeler kifayetsiz kalacak ama yinede en kisa ve sadesinden: Hepinizi çok SEViYORUM. Beni bir kez daha duygulandirmayi basardiniz:-)
Güzel Allah'im kimseyi sevdiklerinden ayirmasin!

Kafamda kosturanlara gelince. Ben söyle arada bir tuhaflasirim, bir sürü düsünce kosturur durur kafamda ve o düsüncelere yetisemedigim zamanlar olur. Biri digerini kovalar ve beynim allak bullak olur. Bu aralar da böyleyim. Son günlerde ne yapmak istedigimi sik sik düsünür oldum. Elimde meslegim var. 3 yil önce 3 yil süren zorlu dönemin ardindan diplomami aldim ve o gün bugündür meslegimi ilerletmek adina birsey yapmadim. Meslegim rahat, hele su anki is yerim tam pasalara layik fakat bende bir tatminsizlik söz konusu. Ömür boyu bunu mu yapacagim ben diye düsünür oldum. Ve en kötüsü meslegimi sevip sevmeme düsüncesinin beynimi kemiriyor olmasi.
Ben gerçekten bunu mu yapmak istiyordum?
Hedefim paralarin fır döndügü banka'da mi calismakti?
Yoksa bu bankalar ülkesinde kendime "rahat" bir gelecek mi hazirlamakti?
Neydi, neydi, neydi...? Hangi konuda yogunlasmaliyim? Meslegimin hangi dalina uzanmaliyim? Hangi uzmana danissam bilemiyorum. Bu gidisle psikolog'lara danisicam heralde:-)

Okulda arkadaslarim bana resmi'mi begendikleri için sanat okuluna yazil derlerdi. Bense yapmayi sevdigim bu seyi meslek hayatima tasimak istemedim. O bir hobidir dedim, ve hobim olarak kalmali. Ben yaptigim resimlerle asla övünmedim ama iyi yaptigima hep inandim, daha iyi olabilecegimi ise hic aklima getirmedim. Resim yapmayi kücük yaslardan beri çok hemde çok sevdim. Renkli nesneler, sekiller, renkler hep ilgimi çekti. Fakat bunu meslek hayatima tasirsam kendimi baski altinda hissederim, sogurum diye korktum ve bambaska bir sektöre atildim: Bankacilik. Ve alti yildir resim yapmak için elime kalem bile almadim. Hayatim boyunca hep kendime ait bir hobi odam olsun, tuvalim olsun, bir sürü firça ve boyalarim olsun istedim. Ama bir gün olacak, kendime söz veriyorum.

Su an belki resim yapmaya vaktim olmayabilir. Bunun yerine baska birseye vakit ayiracagim bol bol. Bu kesin. Cünkü elimde artik bu isin baslangiç noktasinda olanlar için tasarlanmis bir adet CANON EOS 450D bulunuyor. Bu da hayallerimden biriydi, gözüme güzel görünen herseyi en güzel sekilde fotograflara tasimak.
Canim Askim bana bu fotograf makinesini alirken ayni zamanda kursuna yazdirmis. 6 aksamda tamamlanacak 18 ders. Iyi kötü birseyler ögrenirim heralde. Elimdeki makineyle en verimli kareleri çekebilmeyi hedefliyorum. Hadi bakalim blogum gözün aydin, seni bundan sonra daha da güzel fotograflar süsleyecek insallah.

Önümde yigili onca sey, yakin görünse de uzak, en önemlisi, her ise adim adim yaklasmak...

minicik bir not:
son günlerde çok fazla yazi ekledim, en kisa zamanda nostaljik olma yolunda hizla ilerleyen fotograflarimi paylasacagim.