16 Haziran 2014

uyusun da büyüsün

 
 
 


7 ayımız bitti ve uyku düzenimiz hala yok... 1 yaşına kadar düzeni olmayabilirmiş.
 
7 ay boyunca büyüdükçe düzelir dediler. Bilemiyorum düzeldi mi düzelmedi mi.
 
Bizim kızla şu sıralar uyku düzeninimizi oturtmaya çalışıyoruz. Acayip zor iş. Hele ki hiç bi yardım almadan, kucakta sallamadan, pışpışlamadan, emziksiz, memesiz uyutmayı öğretmek imkansız gibi görünüyor. Belki de geç kaldım. Kucaklama, emzir yatır, alıştırma, dediler hep. Biliyordum ama kulak asmadım. İçimden nasıl geldiyse öyle davrandım. Her bebek farklı sonuçta. Ve her Zaman bebek de kalmayacaklar. Her Zaman o ilk günler, haftalardaki gibi kucağa da sığmayacaklar. O süt kokuları git gide azalacak. Ben ilk günler ağrılarımdan dolayı hep yatarak emzirdim. Her ağladığında emzirdim, alışsın emsin diye. Her yerde anne sütü anne sütü bas bas bağırıyorlar, yeter ki anne sütüne doysun diye koynumdan ayırmadım 7 ay. Kıyamadım ayrı yatırmaya. Geceleri bir odadan diğerine gitmeye de üsendim acıkcası, yanımdaki beşikte ikimiz de rahat ederiz diye ayırmak istemedim.
 
Şimdiyse zorluklarını çekmeye başladım. Sürekli yakamda, bana yapışık, hani o çok sevdiğim birbirlerine sarmaş dolaş koalalar yok mu, öyle bana yapışık bir kızım var şimdi. Aklına estikçe emmek isteyen, anne memesiyle avunan, emzikleri yavaştan yavaştan reddetmeye başlayan bir kızım var.
 
Peki pişman mıyım hep yanımda yatırdığıma ondan da emin değilim. Geceleri 11den önce uyumuyor. Az uyku yetiyor ona. Bazen uyutmak 1 saat kadar sürebiliyor, sabırlı davranmaya çalışıyorum. Uyku zamanını bir ritüel haline getirmeye çalışıyorum. Uykudan önce oyun, sonra banyo, sonra biraz koklaşma, emzirme, sonra uyku tulumu giyme, yatağa girme, yatakta gece lambasını görme, ninniler söyleme, pış pışlar, fış fış kayıkçılar derken geçiyor zaman ve bi süre sonra bazen bağırıp çağırarak bazen ağlayarak bazen de onu kucağıma almadan uyuması gerektiğini kabullenmiş vaziyette uykuya dalıyor. Bir saate yakın ağlattığımı hatırlıyorum, hep yapamam derdim, ağlatamam, ama belli bir zaman sonra o kadar uykusuz kalmıştım ki artık başka çarem olmadığını gördüm ama asla odada yalnız bırakıp kendi halinde ağlatmadım. Hep baş ucunda onun yanında olduğumu belirttim, okşadım, öptüm, ninni söyledim, oyuncaklarıyla sakinlestirmeye çalıştım ama kucağıma almadım. 3 gün dayansa dördüncü gün yine mizmizlik yapiyor, haftalardir alisamadi kendi yataginda kendi kendine sakinleserek uyumaya. Sabir sabir sabir...
 
Emzirmenin en zor yanı, ne zaman doyup doymadığını ne kadar emdiğini pek kestirememeniz. Bu da işi zorlaştırabiliyor bazen. Biraz daha mı emzirsem, ya emzirirken uyur kalırsa diye endişe ediyorum bazen. Çünkü emerken uyuyup kaldığı vakit bütün gece yarım saatte bir uyanıyor ve emmek istiyor. Yatağında uykuya daldığında ise gene 3 saat kadar uyuyor o bile yetiyor bana. Sonra gece yine emmek için hooop benim yatağımda ama o saatten sonra benim için pek farketmiyor 3 saat deliksiz uyku fit tutuyor beni.
 
Bebekler nasıl uykuya dalarsa uyandıklarında kendilerini o sekilde bulmazsa, tekrar kendi kendilerine uykuya dalmaları zorlaşıyormuş. Her bebek farklıdır mutlaka ama benim kız gerçekten de öyle. Nasıl uykuya daldıysa o şekilde sakinleşebiliyor ancak.
 
Bazı şeyleri sırf emzirmek uğruna, anne sütü verebilmek uğruna yanlış yaptığımın farkındayım. Belki yanlış ama dönüp dolasip kendimi her zaman, böyle minik kalmayacak, her zaman bebek olmayacak, kucağa sığmayacak, böyle kokmayacak diye teselli ediyorum.
 
çünkü zaman şimdiden çok çabuk geçiyor.
 



1 yorum:

Unknown dedi ki...

Avrupalılar beşiğe yatırıp çıkıyormuş Almanya'da yaşayan görümcem böyle söylüyor ama ben Almanlar kadar soğuk olamam dedim ve kızımla sarmaş dolaş uyudum hep, bana yapışık gibiydi ama bugün 2 yaşına girdi, aşırı bağımlılığı oldukça azaldı.. Bence küçükken çocuklarla yapış yapış olmacak derecede sevgiyi doyasıya vermek ve hissettirmek çok önemli..

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...